Werelderfgoed en teken

Het lukt inderdaad om op 5:15 op te staan. We zijn snel op weg en ontlopen daarmee vele anderen. De weg in dit park is bewust alleen voor 4wd geschikt: ze willen de caravans weren. Dat resulteert in een zeer ruige weg, met vele rivercrossings en rotspartijen. Erg leuk om af en toe driftend hier doorheen te scheuren.
Na 60km/1,5hr bereiken we de Bungles: enorme bijenkorfvormige zandsteenrotsen. Ze zien er imposant uit en staan dan ook terecht op de werelderfgoedlijst. Ongelofelijk eigenlijk dat deze bijzondere vormen pas in 1986 zijn ontdekt (door een Nederlandse fotograaf die er overheen vloog). We wandelen tussen de Bungles en genieten van de mooie beelden. Tevens bezoeken we hier The Cathedral: dit is het beste te beschrijven als een enorme grot van 100m hoogte maar waar geen dak op zit. Het lijkt inderdaad alsof je in een kathedraal staat. Goeie echos en het meertje onderin zit vol met kikkers. Eindelijk eens geen crocs hier.
Vervolgens zijn we 40km/1h naar het noorden van het park gereden en hadden daar een vroege lunch. Hier bezochten we de Echidna Chasm. Dit is een 350miljoen jaar oude breuk in de bergen die vervolgens door water is uitgeslepen tot een paar honderd meter lange gang met muren van 100m hoog. Soms werd de gang maar een halve meter breed en lagen er dikke rotsblokken tussen de wanden geklemd: best spannend om hier dan onderdoor te lopen...
Op de terugweg kwamen we weer eens Australische pensionadas van Nederlandse afkomst tegen. Ook van deze mensen waren de ouders uit Indonesië vertrokken na de onafhankelijkheid. We zijn velen van hen tegengekomen: terug naar Nederland was toendertijd duidelijk niet een wenselijke optie.
Zij probeerden ons nog over te halen ook te emigreren: "Please come help us make Australia stronger". We hebben maar aangeboden dat onze kinderen op hun 18e een jaar door Australie gaan werken en reizen; dan kunnen ze zelf bepalen of ze willen blijven.
Op de terugweg hebben we ons eigen snelheidsrecord verbroken met 15 minuten en dat terwijl we nog regelmatig zijn gestopt om rivercrossings te filmen. Onderweg passeren we regelmatig anderen die met pech of lekke band langs de kant van de weg staan. Wij hadden gelukkig niets en het was juist leuk om al hotsebotsend zo snel mogelijk scherpe rotsen te ontwijken (voor Willem teminste, de rest werd lagzaam wagenziek...).
Terug op de camping gingen we hartenjagen totdat we werden overvallen door tientallen (!) teken. Eerst dachten we nog dat het hele kleine torretjes waren, maar nadat het eerste zich ingegraven exemplaar uit Willems bovenbeen moest worden verwijderd, was het duidelijk. Gelukkig hielp de DEET, want hierna lieten ze zich niet meer zien.
's Avonds hadden we een mooi kampvuur waar we omheen hebben gegeten. Na een uitgebreide tekeninspectie van iedereen (waarbij er nog 2 op Dirk's benen liepen!) gingen we slapen. We zijn inmiddels wel een beetje klaar met de natuur en verlangen naar een hotel!